6. Festiwal Filmu i Sztuki Dwa Brzegi

10|01|2012

 

Na kolejne Dwa Brzegi, międzynarodowe wydarzenie filmu i sztuki, łączące w swoim programie wszystkie dziedziny, z których czerpie X Muza, zapraszamy w dniach od 28 lipca do 5 sierpnia 2012 roku.

 

Podczas festiwalu prezentujemy cenne filmy polskie i zagraniczne (premiery, ważne filmy roku minionego i obrazy, które miały kluczowe znaczenie dla rozwoju światowej kinematografii), jak również spektakle, wystawy oraz koncerty. Dotychczasowe edycje festiwalu spotkały się z dużym zainteresowanie publiczności i mediów, zbierając niejednokrotnie entuzjastyczne recenzje. Dziękujemy naszym widzom za obecność w latach ubiegłych. Liczymy na Was także w tym roku!

 

Nie-letnie kino

08|01|2012

 

W roku 2011 zainicjowaliśmy sekcję „nieLetnie Dwa Brzegi”, adresowaną do młodych pasjonatów kina. Naszym programowym założeniem był sprzeciw wobec infantylizacji filmów dla dzieci. Chcieliśmy zwrócić uwagę na potrzebę promocji obrazów, z których mogłyby one czerpać inspirację. W ramach tej sekcji zaprezentowaliśmy film „Jutro będzie lepiej” (reż. Dorota Kędzierzawska), który do polskich kin trafił w listopadzie ubiegłego roku, zdobywszy wcześniej m.in.: Grand Prix sekcji Deutsches Kinderhilfswerk MFF w Berlinie i Nagrodę Specjalną Jury MFF dla Dzieci i Młodzieży w Madrycie.

Dorota Kędzierzawska: “Podobno ta historia wydarzyła się naprawdę. Nie wiem, czy chłopców było dwu, czy trzech. Nie wiem, czy byli braćmi. Nie wiem, czy uciekali po raz pierwszy, czy kolejny. Nie wiem, co spotkało ich po drodze. Wiem tylko, że chcieli coś w swoim życiu zmienić, chcieli żyć jak ludzie. Wiem, że nie mieli szczęścia, że nikt w ich sprawie nic nie zrobił. Wiem, że dobrzy i źli ludzie są wszędzie, że przypadek i zbieg okoliczności często ważą o naszym losie. Wiem, że wielu z nas ma nadzieję, że gdzieś tam jest lepiej, inaczej, piękniej. Gdziekolwiek miałoby to nie być. W historii małych uciekinierów urzeka mnie ich niezwykła siła i upór, by wyrwać się z niebycia, z trwania, z nieistnienia. Zachwyca ich łaknienie lepszego, godniejszego życia. Skąd się to wzięło u bezdomnych, kilkuletnich, obdartych i głodnych chłopców? Ile odwagi i sił ich to kosztowało? Czy nie są przypadkiem małymi wielkimi bohaterami naszych podłych czasów?”

www.jutrobedzielepiej.pl

 

 

Gorąco polecamy wam ten film oraz zachęcamy do poświęcania swojej uwagi także tym produkcjom, do których oglądania wydajemy się sobie – z pozoru – „zbyt dorośli”.

 

Kim jest Kevin?

04|01|2012

 

W następny weekend, 13 stycznia, w polskich kinach będziemy mogli oglądać magnetyzującą Tildę Swinton w obrazie nominowanym do Złotej Palmy Cannes 2011. Film „Musimy porozmawiać o Kevinie” (reż. Lynne Ramsay) miał swoją polską premierę podczas tegorocznych Dwóch Brzegów i został doceniony w naszym plebiscycie publiczności.

Historia oparta jest na motywach nagradzanej powieści Lionel Shriver. Bohaterowie „We Need to Talk About Kevin” – matka Eva (pierwsza kobieta), syn Kevin (biblijny Kain) i ojciec-patriota Franklin – są wykonawcami i upostaciowieniem toczącej się walki dobra ze złem. Eva trwa w przekonaniu, że wszystko, co robi jej syn, jest karą za to, że nie potrafiła go pokochać prawdziwą miłością. Dorastający Kevin staje się prawdziwym potworem. Jako demoniczny nastolatek manipuluje rodziną, zamieniając jej życie w koszmar. Kevin tak mówi o sobie: “Wstajesz rano i oglądasz telewizję, jedziesz samochodem i słuchasz radia. Chodzisz do swojej nudnej pracy albo nudnej szkoły, ale o tym nie mówią w głównym wydaniu wiadomości. Doszło do tego, że nawet ludzie z telewizji często oglądają telewizję. Na co oni wszyscy tak patrzą? Właśnie na takich jak ja…”.

 

 

Życzenia, życzenia…

22|12|2011

 

Wszystkim miłośnikom kina i sztuki, wszystkim przyjaciołom Festiwalu Dwa Brzegi życzymy Świąt spokojnych, radosnych i wypełnionych chwilami nie do zapomnienia oraz aby nadchodzący Nowy Rok był źródłem inspiracji, doświadczeń, wrażeń i przeżyć wyjątkowych i tych najważniejszych.

 

fot. Tomek Sikora

 

Czary kinooperatorów

16|12|2011

 

Mówią, że są magikami. Mogą zbudować bajkę, dzięki której chociaż na chwilę da się zapomnieć o trudach codzienności. Kinooperatorów z wykształcenia jest w Polsce około tysiąca, a festiwale filmowe, takie jak nasz, nie mogą się bez nich obejść. Niedaleko kas, schowany pomiędzy namiotami festiwalowego miasteczka, znajduje się biały, niski budynek. Jest tam pokój, o którym nie każdy może wiedzieć. Piętrzą się w nim kartony pełne filmów. Tam właśnie pracują nasi kinooperatorzy.

W jednym kartonie jest kilka szczelnie opakowanych taśm. Każda z nich, to dwadzieścia minut filmu. Łatwo policzyć, że przeciętnie jest ich około siedmiu. Kolejno przewijane są na tzw. cewę, duże metalowe koło, które ze zmontowanym już filmem trafia do kina. Po projekcji taśma wraca do kinooperatorów, którzy muszą ją na powrót rozmontować i umieścić w kartonach, aby wysłać bezpiecznie do dystrybutora. Każda taśma zaopatrzona jest w metryczkę, czyli małą książeczkę, która dzieli się na dwie części. W jednej podane są podstawowe informacje, tj. tytuł, metraż, format wyświetlania. Na drugą składają się rubryki, w których na bieżąco uzupełniane są dane dotyczące poszczególnych podróży taśmy, m.in. data projekcji, jej miejsce, ilość seansów.

Dla zachowania porządku dostęp do filmów mają tylko kinooperatorzy, ale nie znaczy to, że nie przytrafiają się niespodzianki. Zdarza się, że „akt 1” wcale nie znajduje się w pudełku pierwszym, co zapewne powtarza się w przypadku wszystkich części.  W takich sytuacjach pozostaje już tylko metoda prób i błędów, która w niedoświadczonych rękach może skończyć się powstaniem zupełnie nowego filmu.

Taśma filmowa jest bardzo wytrzymała. Może zostać wykorzystana nawet przy kilkuset projekcjach. Tylko wybitnie złośliwa, bądź pechowa ręka potrafi ją zniszczyć. Nie groźne są jej także wahnięcia napięć, film nie zatnie się, ani nie zacznie wyświetlać od nowa. Taśma może się zerwać, ale wtedy wystarczy w kilka sekund założyć ją kawałek dalej i wszystko jest już w porządku. Maszyny są tak skonstruowane, aby chronić kopię filmu i zapewnić jej jak najdłuższe życie.

Kinooperatorzy mają kilka tajemnic, których nie zdradzają. Cała filozofia puszczania filmów opiera się na tym, aby widz nie miał świadomości, co dzieje się po drugiej stronie. Nawet jeżeli przez dwie godziny przyjdzie kinooperatorowi trzymać film w palcach, to trzeba zrobić to w taki sposób, aby widz nie zauważył różnicy.

Natalia Grzeszczyk

fot. Tomasz Stokowski

 

Co NAPRAWDĘ zdarzyło się w Kazimierzu?

03|12|2011

 

Przy współpracy z serwisem MillionYou.com, już po raz drugi na Dwóch Brzegach zrealizowany został konkurs na film, nakręcony podczas trwania festiwalu. Tym razem za inspirację miał służyć kandydatom filmowy nurt mockumentary. Zadanie polegało na nakręceniu paradokumentu, czyli – wymyśleniu historii, która mogłaby zdarzyć się w Kazimierzu.

 

Prezentujemy wyniki konkursu i zachęcamy do obejrzenia nagrodzonych filmów. Oto wyniki! Są prawdziwe!

 

I miejsce zdobył film “O.K.O Kinomakabra”.

 

II miejsce zdobył film “Odlot”.

 

III miejsce zdobył film “Wydarzyło się w Kazimierzu”.

 

Nagrodę Dyrektor Artystycznej Festiwalu Dwa Brzegi, Grażyny Torbickiej otrzymał film “Prison break”.

 

Nagrody specjalne MillionYou otrzymały filmy: “Kiedyś Cię znajdę”

 

- oraz „Kino domowe”.

 

Wizjoner

30|11|2011

 

W dniu dzisiejszym mija rok od śmierci Mirosława Olszówki, członka założyciela Stowarzyszenia Dwa Brzegi, jednego z pomysłodawców reaktywacji festiwalu filmowego w Kazimierzu Dolnym. To jemu zawdzięczamy nazwę i ideę „Dwa Brzegi”.

Mirek Olszówka był współtwórcą lubelskiego Teatru Scena Ruchu, menadżerem zespołów Voo Voo i Osjan, producentem widowisk i koncertów, organizatorem i szefem Międzynarodowego Festiwalu Strefa Inne Brzmienia w Lublinie. Promotor Janowca nad Wisłą. W latach 90. jako pierwszy organizował tutaj wydarzenia artystyczne – w odrestaurowanych obiektach Zamku. Był rzadkim przypadkiem wizjonera, który potrafił doprowadzać swoje idee do realizacji. Cały czas aktywnie interesował się sprawami festiwalowymi. Zmarł po ciężkiej chorobie, w wieku 50 lat.

 

Całoroczne Dwa Brzegi

22|11|2011

 

Skąd wzięła się nazwa festiwalu Dwa Brzegi i jak mocna jest symbioza dużego wydarzenia kulturalnego z zabytkowym miasteczkiem – w rozmowie z Sebastianem Smolińskim opowiada Zbigniew Dobosz, Producent Festiwalu

Kazimierz Dolny, piękne miejsce, w którym odbywa się wiele wydarzeń artystycznych, nie posiada własnego kina. W jaki sposób zbudować tutaj miasteczko filmowe?

Zbigniew Dobrosz: Sposób jest prosty – wystarczy mieć budżet, trochę wyobraźni i kino można zbudować wszędzie. My budujemy w Kazimierzu, miejscu przyjaznym i klimatycznym. Jest to miasteczko związane z kinem już dość długo. Dwa Brzegi są następcą festiwalu Lato Filmów, które gościło tutaj 10 lat. Dobrze się tutaj pracuje, warto znaleźć te pieniądze i stworzyć tu kino.

Przy festiwalu pracuje sztab ludzi. Czy mieszkańcy Kazimierza również pomagają w organizacji Dwóch Brzegów?

Z.D.: Mieszkańcy wspierają nas duchowo. Kiedy pojawiamy się w Kazimierzu, widzimy zadowolenie na twarzach. Wiemy też, że jesteśmy tutaj potrzebni. Mało tego, ściągamy środki do Kazimierza. Miasto zaczyna żyć, krwiobieg szybciej krąży. Wszyscy wiemy, że w czasach kryzysu nie jest najlepiej. Ludzie, którzy mają w Kazimierzu jakieś biznesy, hotele, pensjonaty czy knajpki są szczęśliwi, że jest ten festiwal. Na co dzień w mieście większy ruch jest tylko w weekend, kiedy my przyjeżdżamy, fundujemy im weekend, który trwa 10 dni.

Mówimy o Kazimierzu, a przecież nazwa festiwalu to Dwa Brzegi. Część wydarzeń odbywa się w Janowcu nad Wisłą. Skąd idea współpracy, jak ona przebiega?

Z.D.: Nazwę „Dwa Brzegi” wymyślił animator kultury, śp. Mirek Olszówka. Miał on trochę ziemi w Janowcu. Spotkaliśmy się i powstał pomysł by reaktywować Lato Filmów, które wyprowadziło się z Kazimierza. Efektem tego spotkania było to, że festiwal odbywał się po obu stronach Wisły. Chcieliśmy pokazać ludziom mało znany Janowiec – piękny zamek i uroczą miejscowość.

Festiwal trwa nieco ponad tydzień, ale machina produkcyjna działa przez cały rok. Jak wyglądają poszczególne etapy przygotowań do festiwalu?

Z.D.: Faktycznie, przygotowania trwają cały rok. Od września zaczynamy pracować nad ofertą sponsorską, robimy raporty dla sponsorów, szykujemy oferty na nowy rok. Zaczynamy zajmować się poszukiwaniem pieniędzy na festiwal. Koledzy zaczynają pisać wnioski do publicznych instytucji, jak Ministerstwo Kultury, PISF, Stowarzyszenie Filmowców Polskich. Dział programowy pod dowództwem Grażyny Torbickiej zaczyna planować wyjazdy na festiwale filmowe i zastanawiać się nad programem. Praca całoroczna i w sumie dosyć stresująca. Zainteresowanie festiwalem jest duże. Mam nadzieję, że wpłynie ono na to, że sponsorzy zaczną nas jeszcze bardziej doceniać.

Przy dużym zainteresowaniu mediów i widowni, naturalne jest, że festiwal się rozrasta. Czy nie boi się pan, że kiedyś impreza przytłoczy Kazimierz?

Z.D.: Nie, skąd. Nie anektujemy kolejnych obszarów miasta. Trzeba wrócić do sprawy pieniędzy. Z roku na rok mamy mniej więcej ten sam budżet, a ceny i koszty rosną. Poza tym, zdecydowanie chcemy iść w jakość, a nie w ilość. Liczba miejsc noclegowych jest ograniczona. Nasze doświadczenie pokazuje, że miasto nie przyjmie więcej widzów, niż uczęszcza teraz na projekcje. Tworząc więcej namiotów, podbieralibyśmy sobie widzów.

fot. Tomasz Stokowski

 

Ludzie od „zwijki”

08|11|2011

 

Biegają po całym Kazimierzu, bądź dyżurują w biurach od 8 rano do późnej nocy. Są pierwszym i ostatnim uśmiechem, jaki spotykacie przyjeżdżając na Dwa Brzegi. Poznajcie naszych wolontariuszy.

„Ostatnim hitem jest pani, która przed seansem ‘Kreta’ poprosiła o sześć biletów na ‘Szczura’.” – mówi Karolina. Razem z Sashą, którą można było rozpoznać po neonowo niebieskich szkłach kontaktowych, dyżurują przy festiwalowych kasach już drugi rok. Zapytane o symbol wolontariatu na Dwóch Brzegach, przyznają jednomyślnie: „Monika Skolmowska, nasza koordynatorka. Trudno powiedzieć, jak ona to robi, ale dzięki niej atmosfera tutaj jest genialna.”

„Wolontariusze zgłaszają się sami. Najczęściej są to osoby, które już tu były i pokazały, jak dużo są warte. Przy tej edycji jest ich…”  – Monika zerka na swoją podręczną rozpiskę kontaktów – „…trzydziestu sześciu.” Najlepszą kartą przetargową jest znajomość jak największej ilości języków obcych. Angielski, niemiecki, rosyjski, francuski, hiszpański, nawet japoński. Nigdy nie wiadomo, co się może przydać.

Pracują w kasach, Biurze Festiwalowym, zbierają głosy w plebiscycie publiczności, odpowiadają za wszelako pojęty kolportaż, przygotowują krzesełka dla widowni festiwalowej, co w ich potocznym języku jest tzw. zwijką. „Składanie ośmiuset krzeseł po koncercie Melingo w Janowcu rzeczywiście było ciekawym wyzwaniem.” – śmieje się Maks, który wolontariuszem jest pierwszy raz w życiu.

Nie zawsze ich praca jest jasno określona i łatwa. W wielu wypadkach muszą wykazać się bardzo dobrym refleksem i zmysłem organizacyjnym. „Ktoś chciał, ktoś myślał…” – Marcin wzrusza ramionami, nie odrywając wzroku od ekranu laptopa. „Zdarzają się problemowi goście. Ale to są wyjątki. Większość widzów jest wyrozumiała i życzliwa.”

„Magiczne momenty?” – śmieje się Jola z Biura Festiwalowego – „Przyszedł dzisiaj pan, który przyznał, że kojarzy mnie z wcześniejszych edycji. Ponoć zawsze mu pomagam i doskonale zapamiętał mój uśmiech.”

Przeważnie są studentami. Przyjeżdżają z miast w całej Polsce. Festiwal jest ich zdaniem idealną formą spędzania wakacji. „Praca w moim pięknym czerwonym pudle, trwa cały dzień bez przerwy. Wyłapuję ludzi z tłumu i w piętnaście sekund tłumaczę im, dlaczego muszą nagrać swoje ‘Kocham kino, bo…’.” – Małgosia mówi bardzo szybko, w międzyczasie stara się wypić zimną już kawę. „Uwielbiam z nimi rozmawiać. Zwłaszcza, kiedy odpowiadają mi bezinteresownym uśmiechem. Tylko nie ma czasu na papierosa, dlatego rano palę na zapas.”

Swoją drogą, my – dziennikarze Głosu Dwubrzeża też jesteśmy wolontariuszami. Nie łatwo wyłapać nas w tłumie. Ale podpowiem, że przeważnie coś notujemy, nagrywamy, szukamy wi-fi z laptopem na kolanach i pytamy, pytamy, pytamy. A wieczorem idziemy nad Wisłę liczyć gwiazdy.

 

Natalia Grzeszczyk
fot. Tomasz Stokowski

 

Światełko pamięci dla Cmentarza Łyczakowskiego A.D. 2011

04|11|2011

 

Mamy już za sobą ósmą edycję akcji ‘Światełko pamięci dla Cmentarza Łyczakowskiego’, organizowanej przez Konsulat Generalny RP we Lwowie. Miała ona miejsce 1 listopada, a Stowarzyszenie Dwa Brzegi, które jest organizatorem Festiwalu Filmu i Sztuki Dwa Brzegi,  wspiera i promuje to wydarzenie.

„Cmentarz Łyczakowski oraz Cmentarz Obrońców Lwowa to – obok wileńskiej Rossy, warszawskich Powązek i Cmentarza Rakowickiego w Krakowie – dwie najważniejsze dla polskiej historii i kultury nekropolie. Oba cmentarze stały się miejscem wiecznego spoczynku dla szeregu wybitnych postaci i żarliwych patriotów polskich: pisarzy, naukowców, artystów, duszpasterzy, pedagogów, założycieli instytucji społecznych, finansowych, sportowych, kulturalnych.

W roku 2003 kilkoro młodych polskich dziennikarzy Radia Lwów zainicjowało akcję ‘Światełko pamięci dla Cmentarza Łyczakowskiego’. Od roku 2006 w akcję włączył się Konsulat Generalny RP we Lwowie, stając się głównym organizatorem tego wydarzenia. Dokładamy wszelkich starań, by w tym dniu na każdym, nawet najbardziej zapomnianym i zaniedbanym grobie, płonął znicz – dowód naszej pamięci o ludziach, którzy współtworzyli przez wieki historię Lwowa. Co roku setki wolontariuszy – uczniowie szkół polskich we Lwowie, studenci, członkowie polskich towarzystw i organizacji społecznych – pomagają pracownikom konsulatu w rozpaleniu kilkudziesięciu tysięcy światełek pamięci na mogiłach, niezależnie od narodowości, religii i przekonań politycznych osób w nich spoczywających. To właśnie ten wymiar naszej akcji spotyka się z życzliwością i serdeczną akceptacją przez wszystkich odwiedzających cmentarz w dniu Wszystkich Świętych, co niezwykle pozytywnie wpływa na umacnianie wizerunku Polski i Polaków na Ukrainie.”

 

Konsul Jacek Żur | Konsulat Generalny RP we Lwowie

 

Ponieważ warunkiem realizacji tej tradycyjnej już dla Lwowa akcji jest zgromadzenia środków finansowych na zakup i transport 40 000 zniczy, dlatego właśnie polecamy Waszej uwadze to przedsięwzięcie, które jest niezwykle ważne dla lwowskich Polaków, a przede wszystkim dla najstarszego pokolenia, które przez dziesięciolecia sowieckiego zniewolenia tych ziem dbało o mogiły swoich przodków, nie dbając o zakazy władz.