Jeden z ojców islandzkiego przemysłu filmowego jest samoukiem i nie poszedł nigdy do szkoły filmowej. Urodzony w roku 1954, dorastał w czasie wojny wietnamskiej i znajdował się pod ciągłym wpływem kultury amerykańskiej, której oddziaływanie pochodziło między innymi ze znajdującej się nieopodal Reykjaviku bazy NATO. Od małego jego wyobraźnię poruszał też rodzimy folklor, pełen mistycyzmu i czarnego humoru. W latach 60. kino islandzkie nie istniało, młody Fridrik pochłaniał więc wyświetlane na ekranach westerny i sc-fi. Pasja sprawiła, że zaczął rozkręcać filmowe życie na wyspie. W czasie studiów prowadził pierwszy islandzki magazyn poświęcony kinu, założył również klub filmowy (wyświetlający rocznie blisko setkę tytułów), wraz z prowizorycznie zaaranżowanym studiem, otwartym dla każdego, kto chciałby zyskać praktyczne doświadczenie. Wkrótce potem zajął się organizacją International Film Festival w Reykjaviku, która to impreza stała się mekką artystów stawiających pierwsze kroki w zawodzie.

Fridriksson stwierdził, że jest za późno na formalne wykształcenie i zaczął kręcić filmy na własną rękę. Był to początek długiej i niezwykle obfitej drogi twórczej – żaden islandzki filmowiec nie zrobił więcej filmów niż on, zajmujący się zarówno reżyserią, jak i produkcją. Wiedział, że kino musi zyskać narodowy charakter i wyrażać kulturę wyspy poprzez wyrazisty i odróżniający się od innych kinematografii styl. Rozpoczął serią intrygujących filmów dokumentalnych z lat 80. Po portrecie tytułowego „Kowala” (1981) zajął się chwytaniem fenomenu islandzkiej sceny muzycznej w „Rocku w Reykjaviku” (1982) i „Islandzkich kowbojach” (1984). Niezwykłym eksperymentem pozostaje „The Ring Road” (1985), w którym aparat zamontowany z przodu samochodu rejestruje co 10 metrów widok okrążającej kraj autostrady.

Po debiucie fabularnym „White Whales” (1987) nakręcił przełomowe „Dzieci natury” (1991) – kontemplacyjną opowieść o dwojgu starszych ludzi, która zapewniła Islandii miejsce na filmowej mapie świata i została nagrodzona nominacją do Oscara w kategorii Najlepszy Film Nieanglojęzyczny. W 1990 założył Icelandic Film Corporation, która wkrótce stała się zaangażowana w produkcję dużej liczby skandynawskich filmów i ułatwiła start młodym twórcom.

Co kilka lat możemy obejrzeć nowy film Fridrikssona, niezwykle popularnego na wyspie: jego „Anioły wszechświata (2000) obejrzała połowa ludności Islandii. Reżyser nie stroni od wątków autobiograficznych („Filmowe czasy” z 1994 i najnowsza „Mama Gogo” z 2010), wplata do swych narracji wątki wypełnionych duchami opowieści ludowych, z uczuciem portretuje jedyne w swoim rodzaju islandzkie krajobrazy. Czasem wraca do dokumentu, czego przykładem jest „The Sunshine Boy” (2009) o matce za wszelką cenę próbującej pomóc choremu na autyzm synowi.